Dit schrijf ik naar aanleiding van Cicero, pagina 23, artikel van Herman Franke, getiteld Het verschil met hap, snap, snack
Een groot nadeel van het weblog van de Volkskrant is dat het hap, snap, snack en weer weg is. Ambitie en gedrevenheid die je als schrijver hebt, kun je daardoor eigenlijk niet kwijt. Het is als het onderscheid dat Herman Franke in zijn tekst (samengesteld uit antwoorden van geavanceerde en gewone lezers op zijn column van 25 november) gestalte tracht te geven: het verschil tussen literatuur en lectuur.
Is het weblog, zijn webloggers, per definitie gewoon bezig met het creëren van lectuur? Bij het lezen van het artikel van Franke bekroop me een onaangenaam gevoel: in wezen wil ik literatuur lezen en schrijven, maar wat maak ik: lectuur. En niet eens om lezers te behagen (een van de kenmerken van lectuur), maar elk blog is slechts een druppel, nog geen tiende van een seconde in de eeuwigheid: gedoemd om te verdwijnen. Was het niet mijn bedoeling om een website te (laten) ontwerpen en daarop mijn ideeën gestalte te geven: gedichten, verhaaltjes, foto’s. En dan maar zien of ik ooit vorm en richting voor alles wat er zich in mijn hoofd, in mijn geheugen, in al mijn schrijfsels tot nog toe, zou kunnen vinden.
Als ik maar eerst eens de discipline zou kunnen opbrengen om elke dag te schrijven, dan zou het wel vanzelf komen. Nu denk ik soms: waar ben ik mee bezig? Dit weblog met zijn waarderingssystemen: de keuzelijsten, de aanbevelingen voor de voorpagina. Met misschien twee of drie stukjes heb ik op de voorpagina gestaan. Kennelijk vinden mijn lezers het niet goed genoeg wat ze lezen: niet goed genoeg om me een aanbeveling te geven. Wat moet ik daar nu van denken? Als ik lectuur wilde maken, zou ik me dat heel erg aantrekken en zocht ik naar een manier om de lezer te behagen, zodat ik veel aanbevolen zou worden en nog meer lezers zou trekken. Maar waarmee dan? Met dingen waar ik mezelf helemaal niet meer in zou herkennen. Nee, dan maar niet aanbevolen worden. Ik zoek een vorm, een richting en ik kom steeds dichter bij wat het moet zijn. Ik word in het weblog ook steeds meer mezelf. Dat werd onlangs beaamd door een van mijn vrienden: hij herkende mij in mijn weblog. Dat is goed. Nu wil ik echter nog een stap verder: ik wil schrijven. Een boek, gedichten, verhalen. Maar dat kan toch niet op een weblog! Dan moet mijn lezer wel elke dag even kijken, anders is hij de draad kwijt. Hoe kan ik dan literatuur schrijven op een weblog? Ik kan óver literatuur schrijven, dat weer wel.
Misschien ontkom je er niet aan als weblogger, om over je positie na te denken en heeft dat veel te maken met de gastheer van dit weblog: de – in mijn ogen althans – kwalitatief hoogstaande Volkskrant. Voor mij betekent dit, dat ik niet zomaar oeverloos allerlei dagboekaantekeningen aan het virtuele papier toevertrouw. Er moet nagedacht worden. In het begin heeft het bestaan van het weblog me ertoe aangezet eindelijk de krant weer grondig te lezen. Dat was een beetje in het slop geraakt door alle beslommeringen van het single moeder bestaan. Dus heb ik me in het begin veel druk gemaakt over de kosten voor kinderopvang, de spelling en dat soort dingen. Of juist van die hele kleine berichtjes, die ik juist de moeite waard vond om aandacht aan te besteden.
Na een paar weken had ik het gevoel dat ik volledig werd opgeslokt door de drang om te produceren. Twijfels besprongen me. De titel van mijn weblog: oprispingen van Solvejg, was dat nou eigenlijk wel goed gekozen? Wilde ik wel ‘oprispingen’ opschrijven of wilde ik nu juist iets met een kop en een staart maken? Oprispingen: alles wat maar enigszins een reactie ontlokt aan Solvejg wordt meteen aan het weblog toegevoegd? Ik werd er een beetje moe van. Dit is niet wat ik wil. Besprak het zelfs met anderen, bezitters van weblog of website. Gewoon doorgaan, zeiden ze, zie het als een oefening. Okee, dat besloot ik op een gegeven moment dan ook te doen: ik label het weblog als oefening. Maar waarvoor? Ik heb nu de (bijna) dagelijkse discipline om te schrijven, dat is mooi. Als je een boek wilt schrijven, zul je dat ook moeten doen. Maar wat ik heb als ik aan mijn boek schrijf (stelt nog niet al te veel voor, wordt waarschijnlijk nooit gelezen, laat staan uitgegeven), raak ik in een soort roes: ik ben zelfs benieuwd waar het heen gaat. Ik laat me leiden door mijn impulsen. Dat lukt me niet zo goed in wat ik voor het weblog maak. Heel soms maak ik iets waar ik ontzettend trots op ben. Dan heb ik iets geschreven dat heel dicht komt bij wat ik écht wil doen. En dan krijg ik geen reacties, zeker geen aanbevelingen (sowieso bijna nooit, wie weet ben ik eigenlijk wel heel erg saai en schrijf ik slecht) en dan denk ik: ja , ho eens even. Wat wil ik nu eigenlijk?
En eigenlijk wil ik meer van dat soort stukjes schrijven: dat ik word meegevoerd met mijn eigen enthousiasme en dat ik nauwelijks hoef na te denken over wat ik schrijf, omdat mijn vingers op het toetsenbord rammen en er ineens iets staat waarvan ik denk: ja, mooi, dat is het. Is dat dan literatuur of lectuur?
Wat ik ook mooie stukken van mezelf vind, zijn de stukken waarvoor ik een en ander gelezen heb, onderzocht als het ware, bronnen gevonden en dan met de bijbehorende foto’s iets neerzet waar ik erg blij van word. Ja ik geloof dat ik het hiermee eigenlijk wel heb gezegd: ik heb een weblog bij de Volkskrant, dat er mooi uitziet, dat zo langzaamaan word wat ik ben en waar ik erg blij van word.
Need I say more? Waarschijnlijk ga ik hier nog wel op door. Dus: wordt vervolgd.
Solvejg's wereld 
Je wordt absoluut gelezen, aanbevolen en in keuzelijsten geplaatst! Ook door mij, en dat reageren…daar hebben veel mensen soms te weinig tijd voor. Omdat ze bloggen……Een mooi 2006!
Heb je onmiddelijk aanbevolen! Schrijven kun je ook om een blog heen of naast een blog of er doorheen! Daar moet je denk ik alleen nog wat meer rust in leggen. Denk ik tenminste, zeg dat ook gevoelsmatig. Maak je over lectuur en literatuur daarbij vooral geen zorgen. ! Passie, ingetogenheid , koel analyserend of verhalend probeeer dat soort elementen meer tot uit drukking te brengen in de stukken die je maakt : zoals jij dat wilt! Daarna komt pas de vraag; hoe komt dat over, is dat mijn boodschap Wordt dat begrepen, gewaardeerd? .En wat dan nog jij schrijft toch! Doorgaan zo zeg ! Gewoon Solvejg! Warm aanbevolen!
Gewoon door blijven rammen op je toetsenbord en ons de uitkomst laten zien. Doen ook in 2006!
Overigens nog zin in een http://www.volkskrant.com/weblog/pub/blogs/entry.php?id=22731 of wordt het http://www.volkskrant.com/weblog/pub/blogs/entry.php?id=22650
Herkenbaar, om diverse redenen, maar ook voor mij een vraag. Waarom zou je er mee door gaan ? I relateer het maar aan de manier waarop ik muziek maakte, zolang je er zelf lol in hebt gewoon doen. Wie het leuk vindt danst, wie niet verlaat de zaal.
Ga nu deze laatste dag van 5 zitten met een oliebol in je mond geef zoonlief er ook in en gaat genieten daarna ga je je is bezighouden met het volgende
hartelijke groet van kamira
je staat in mijn keuzelijst dus wel doorgaan hoor! Ik reageer alleen niet altijd. Bij deze een aanbeveling, als aanmoediging ook.
groet T
niet zoveel nadenken over de kwaliteit van logjes… ofwel over de benaming die ze moeten hebben (van wie?) Jouw logs zijn informatief, altijd goed leesbaar en altijd de moeite van een klikje er naar toe waard.
Literatuur is niet per definitie op een voetstuk te vinden. Soms zit het gewoon in een vluchtige log.
Het is zoals Doppie zegt: doorgaan! Zolang je dat zelf prettig vindt!
Ga vooral door, ik lees je bijdragen ook graag!
Ik ben het geheel eens met je, het weblog is te vluchtig! Soms/vaak mis ik daardoor interessante stukken! En bijna ook dit stuk, overigens.. maar het is nu relatief een rustige tijd op het VKweblog.
Wat ik ook mooie stukjes van mezelf vind (…) iets neerzet waar ik erg blij van word.
Nou, prima toch.
Waarderingen (via die knop) zeggen niet zoveel. Reakties des temeer.
En eerlijk gezegd vond ik jouw stuk boeiender dan het knip- en plakwerk van Herman Franke. Want waar had-ie nou een hele bladzij voor nodig?
Schrijf ze in 2006!!
Als je zoiets schrijft, zit je niet op complimentjes te wachten, maar wil je bevestiging voor wat je zelf al denkt. Of?
Een blog is geen website, maar is toegankelijker, anoniemer en oppervlakkiger. Er komen mensen kijken die je website links (t.o. rechts!) zouden laten liggen en het Volkskrantblog zou dus voor jou misschien een goede aanvulling kunnen zijn op je verdere aspiraties.
Zelf ben ik jarenlang bezig geweest met de vraag of ik een website zou inrichten. Heb uiteindelijk voor nee gekozen, mede vanwege andere bezigheden (werk, wandelen, muziek), maar had ook het gevoel dat ik gewoon niet genoeg te vertellen had. Dit blog laat mij de ruimte die ik nodig heb.
Als je het onderscheid tussen literatuur en lectuur achter je zou laten, kun je nog lang zo verder met je -uitstekende- blog.
Groet en de beste wensen voor 2006!
Blew
… een volkomen logische aanbeveling…
Beste, lieve, aardige Solvejg,
Jouw artikeltje maakt heel wat los, zeker bij mij. Zeker, peinzen over het waar naar toe gaan is soms pijnlijk. Ik kan me levendig in jouw verplaatsen.
Nu, op deze oudejaarsavond, zit ook ik me suf te peinzen waarom er geen reacties meer komen…
Nu, gewoon, iedereen is zo druk bezig met van alles en nog wat.
Maar ik maak me er eigenlijk niet echt druk om.
Weet je, ik ben nu bijna een jaar bezig met weblogs.
In het begin wist ik geen raad. Ik schreef maar wat. Doch al snel raakte ik bekend met diverse dingen en ik kwam tot de ontdekking dat ik graag dingen schreef en plaatste over kunst en alles wat daarmee samenhangt.
Natuurlijk, niet iedereen neemt je dat in dank af.
Dat was ook soms de reden dat ik het ene weblog opdoekte en even later weer tevoorschijn kwam met een ander of hetzelfde weblog.
Bepaalde mensen hebben mij er in gesteund te blijven, door te gaan.
Ook hier, bij de VK, ben ik als één van de eerste in september begonnen, maar ik zag het niet zitten en sloot de blog heel snel. Begin december ben ik teruggekomen en ik zag dat het een bende was, maar ik ga gestaag door.
Wat ik je eigenlijk wil vertellen is: Doen wat je moet doen! Laat je niet tegenhouden door iets of iemand. Jouw schrijfsels zijn mooi en leesbaar. Het is Kunst. Er valt over na te denken.
Met de allerbeste wensen en succes voor het komende jaar.
Dag Solvejg,
Johan.
ik doe dat bloggen nog maar net maar zie dat het een mooie impuls geeft: bij jou ook kennelijk, al kan het mij, anders dan in jouw geval, niet zoveel schelen of veel mensen het zien: ik vind dat de dingen die je doet je in eerste instantie doet omdat onweerstaanbaar gedaan moeten worden en niet met een bepaald doel. Ik geef toe, het is een levenshouding, een die misschien opppervlakkig gezien niet veel resultaat oplevert, maar die je juist heel veel oplevert in niet direkt meetbare resulaten. groeten viktor loman
@allen: bedankt voor jullie reacties en/of aanbevelingen: soms heb je die gewoon nodig ter ondersteuning.
@Jos Goedmakers: dat is dan weer het leuke van zon blogje, dat je je verbaast over door wie je eigenlijk gelezen wordt.
@Jacob Hesseling: mmm, ik weet niet of rust een eigenschap van mij is, maar ik zal er eens over nadenken 🙂
@rotsbloempje: die sneeuwbal kende ik nog niet, wel oliebollen gegeten, maar mondjesmaat. Ik ga dit jaar flink door met op de toetsen te rammen.
@De Kale Doperwt: Dat vind ik een leuke: wie het leuk vindt danst! Zolang ik er lol in heb, doe ik het.
@kamira: je hebt gelijk: een ding tegelijk!
@Theodora: ik ga wel door hoor, ook al word ik soms door twijfels overmand, maar aan de andere kant houden twijfels je ook scherp, toch?
@JB: ja dat is moeilijk hoor, niet nadenken over de logkwaliteit. Dank je voor je complimenten.
@Helena: eigenlijk zouden we er iets op moeten vinden dat we niks missen, maar het is nu al zo groot, dit spinnenweb, het is bijna niet te doen om niks te missen.
@arie: Dank je voor je compliment en we schrijven gewoon door!
@Blew: ik begin langzaamaan ook te accepteren dat dit weblog een handiger zet is geweest dan het maken van een eigen website, omdat je dan toch aan een vorm van sales moet doen, meer nog dan op dit weblog. Dank ook voor je compliment.
@Grutte Pier: lief van je!
@JohandeWith: gek hè, dat je je druk kunt maken om het al dan niet reageren op je stukje, maar meer nog dan de teller van de pageviews, geven reacties inzicht in hoe je stuk overkomt. Dank voor je complimenten.
@viktor loman: je hebt gelijk. Bij mij genereerde dit weblog een tomeloze energie, vooral in het begin. En nu heb ik elke dag wel iets dat nodig op mijn weblog geplaatst moet worden en meestal gaat dat bijna vanzelf. Je bent niet doorklikbaar: wat is jouw weblog, dan kan ik dat ook lezen.
@Allen: groet en zie ook http://www.volkskrant.com/weblog/pub/blogs/entry.php?id=22792
Wel wat verlaat…..
Ja, dat vluchtige…dat is een zoektocht…hoe ga ik daar mee om….maar het belangrijkste is dat je je uitingsdrang kan uiten en dat dit weblog als een soort oefenplaats kan worden gezien.Schrijven is ook een proces en dit is een onderdeel daarvan…dat er soms niet gereageerd wordt….dat ligt niet aan jou …maar aan het systeem…..te veel reageren weerhoudt de mens ook van het schrijven, terwijl reacties er ook weer bijhoren.We zitten tenslotte wel achter zo n pc scherm en t prikkelt om verder te gaan.Ach en al dat gebleer over literatuur en lectuur…dat is tenslotte ook geen literatuur.Ik weet zeker dat er bij jou en bij velen af en toe iets heel bijzonders gebeurt wat zeker naar literatuur ruikt…en dat groeit en groeit….literatuur en competitie…ook dat valt niet samen…t verstoort het scheppingsproces…dus weg met de competitie en doe wat je denkt dat je moet doen.Alle goeds voor jou in dit nieuw tijd perk!
@Isis: jij ook bedankt voor je reactie: je hebt gelijk, als je helemaal mee wilt doen met reageren en ook nog schrijven, dan heb je een dagtaak aan het weblog. Dat is leuk, maar niet helemaal de bedoeling. Op naar een vruchtbaar nieuw jaar!